“هوالحبیب”

حرف میزد. از گذشته اش، از پدری که زود ترکشان کرد از خواهری که جوان مرگ شد و از برادری که رنگ جوانی را ندید. در میانِ این خاطره بازی هایش نفسی عمیق می کشید و ادامه میداد. با یادآوریِ هر غم چشم هایش  پر و خالی می شد. زُل زده بودم به او در آن نگاهِ عمیق در به در دنبال نشانه اي از شادی بودم.

حرفهایش که تمام شد، سینه ی پر از خاطره اش که خالی شد، با یک شوخی، لبخندي روی صورتش نشاندم. سبک شده بود انگار. بعد از این همنشینی مدام با خودم فکر میکنم کاش من هم اگر پیری ام را دیدم گوشی برای شنیدن حرفهای کهنه و خاک خورده ام داشته باشم. به سالخوردگان اطراف مان بيشتر بهاء بدهيم. آن ها از ما چيزي جز شنيدن حرف هاي شان نمي خواهند.